Allahın toxunuşu

704 tanrı toxunuşuBeş il mənə heç kim toxunmadı. heç kim. Ruh deyil. Həyat yoldaşım deyil. uşağım deyil dostlarım deyil Heç kim mənə toxunmadı. Sən məni gördün Mənimlə danışdılar, səslərində sevgi hiss etdim. Gözlərində narahatlıq gördüm, amma toxunmadığını hiss etmədim. Diqqətimi cəlb etmək üçün sizin üçün adi olanı xahiş etdim: əl sıxmağı, isti qucaqlaşmağı, diqqətimi cəlb etmək üçün çiyninə vurmağı və ya dodaqlarımdan öpməyi. Mənim dünyamda daha belə anlar yox idi. Heç kim mənimlə toqquşmadı. Əgər kimsə məni itələsəydi, izdihamın içində çətinliklə irəliləsəydim, çiynim başqasına dəysəydi, nə verərdim. Ancaq beş ildir ki, bu baş vermirdi. Başqa cür necə ola bilərdi? Məni küçəyə buraxmadılar. Məni sinaqoqa qəbul etmədilər. Hətta ravvinlər də məndən uzaqlaşdılar. Öz evimdə belə xoş qarşılanmadım. Mən toxunulmaz idim. Mən cüzamlı idim! Heç kim mənə toxunmadı. Bu günə qədər.

Bir il biçin zamanı hiss etdim ki, həmişəki gücümlə oraqdan tuta bilmirəm. Barmaq uclarım uyuşmuş kimi görünürdü. Qısa müddət ərzində hələ də oraqı tuta bildim, amma çətinliklə hiss etdim. Biçin mövsümünün sonuna yaxın mən heç nə hiss etmədim. Oraq tutan əl başqa adama da aid ola bilərdi, mən bütün hissləri itirmişdim. Arvadıma heç nə demədim, amma nədən şübhələndiyini bilirəm. Başqa cür necə ola bilərdi? Yaralı bir quş kimi əlimi bədənimə sıxmışdım. Bir gün günortadan sonra üzümü yumaq üçün əllərimi bir ləyənə suya batırdım. Su qırmızı oldu. Barmağım şiddətli qanaxırdı. Zərər çəkdiyimi belə bilmirdim. Özümü necə kəsdim? Mən özümü bıçaqla yaraladım? Əlim iti metal bıçağı sürtdü? Çox güman ki, amma heç nə hiss etməmişdim. Sənin paltarında da var, arvadım astadan pıçıldadı. O mənim arxamda dayandı. Ona baxmazdan qabaq xalatımdakı qan-qırmızı ləkələri gördüm. Uzun müddət hovuzun üstündə dayanıb əlimə baxdım. Nədənsə həyatımın həmişəlik dəyişdiyini bilirdim. Arvadım məndən soruşdu: səninlə kahinin yanına getməliyəm? Yox, ah çəkdim. tək gedirəm. Döndüm və onun gözlərində yaş olduğunu gördüm. Yanında üç yaşlı qızımız var idi. Çömeldim və onun üzünə baxdım, sözsüz yanağını sığalladım. Başqa nə deyə bilərdim? Mən orada dayanıb yenidən həyat yoldaşıma baxdım. O mənim çiynimə toxundu, mən də yaxşı əlimlə onun çiyninə toxundum. Bu bizim son toxunuşumuz olardı.

Kahin mənə toxunmamışdı. O, indi cır-cındıra bükülmüş əlimə baxdı. Üzümə baxdı, indi ağrıdan qaraldı. Mənə dediklərinə görə onu qınamadım, o, sadəcə göstərişlərə əməl edirdi. Ağzını örtdü, əlini uzadıb, ovucunu qabağa uzadıb möhkəm tonda danışdı: Sən murdarsan! Bu tək açıqlama ilə mən ailəmi, dostlarımı, təsərrüfatımı və gələcəyimi itirdim. Həyat yoldaşım bir kisə paltar, çörək və sikkə ilə şəhərin darvazasında yanıma gəldi. O, heç nə demədi. Bir neçə dost toplaşmışdı. O vaxtdan bəri hər kəsin gözündə gördüklərimi ilk dəfə onun gözlərində gördüm, qorxulu mərhəmət. Mən addım atanda geri çəkildilər. Onun xəstəliyimdəki dəhşəti ürəyim üçün narahatlığından daha böyük idi. Beləliklə, o vaxtdan bəri gördüyüm hər kəs kimi onlar da geri çəkildilər. Məni görənləri necə dəf etdim. Beş illik cüzam əllərimi deformasiyaya uğratmışdı. Barmaqların ucları, həmçinin qulağım və burnumun hissələri yox idi. Atalar məni görəndə övladlarını tutdular. Analar övladlarının üzünü örtdü, barmağı ilə mənə baxdılar. Bədənimdəki cır-cındırlar yaralarımı gizlədə bilmirdi. Üzümdəki yaylıq da gözlərimdəki qəzəbi gizlədə bilmirdi. Onları gizlətməyə belə cəhd etmədim. Neçə gecədir ki, şikəst yumruğumu səssiz səmaya sıxmışam? Düşündüm ki, mən buna layiq olmaq üçün nə etmişəm? Amma cavab yoxdu. Bəziləri mənim günah etdiyimi, bəziləri isə valideynlərimin günah işlətdiyini düşünür. Bircə onu bildiyim odur ki, koloniyada yatmaqdan, pis qoxudan və insanları varlığımdan xəbərdar etmək üçün boynuma taxmalı olduğum lənətlənmiş zəngdən doymuşam. Sanki mənə lazım idi. Bircə baxış kifayət etdi və ucadan qışqırdılar: Natəmiz! Natəmiz! Natəmiz!

Bir neçə həftə əvvəl kəndimə gedən yolda getməyə cəsarət etdim. Kəndə girmək fikrim yox idi. Sadəcə öz sahələrimə bir daha nəzər salmaq istədim. Yenə evimə uzaqdan bax, bəlkə təsadüfən arvadımın üzünü gör. Mən onu görmədim. Amma gördüm ki, bir neçə uşaq çəmənlikdə oynayır. Bir ağacın arxasında gizləndim və onların sıçrayışını və ətrafa tullanmasını izlədim. Onların üzləri o qədər xoşbəxt, gülüşləri o qədər bulaşıcı idi ki, bir anlıq, bir anlıq mən artıq cüzamlı deyildim. Mən fermer idim. ata idim kişi idim Onların xoşbəxtliyinə sirayət edərək ağacın arxasından çıxdım, kürəyimi düzəltdim, dərindən nəfəs aldım və çəkilməmiş məni gördülər. Uşaqlar qışqırıb qaçdılar. Biri isə digərlərindən geri qalır, dayanıb yoluma baxırdı. Dəqiq deyə bilmərəm, amma düşünürəm ki, bəli, həqiqətən də atasını axtaran qızım olduğunu düşünürəm.

Bu baxış məni bu gün atdığım addımı atmağa sövq etdi. Təbii ki, ehtiyatsızlıq idi. Təbii ki, riskli idi. Amma nə itirməliydim? O, özünü Allahın Oğlu adlandırır. Ya şikayətlərimi eşidib məni öldürəcək, ya da yalvarışlarıma qulaq asıb məni sağaldacaq. Bunlar mənim fikirlərimdi. Mən ona meydan oxuyan bir insan kimi gəldim. Məni hərəkətə gətirən iman deyil, çarəsiz qəzəb idi. Allah bu bədbəxtliyi bədənimdə yaratdı və ya sağaldacaq, ya da həyatıma son verəcəkdi.

Ancaq sonra onu gördüm! İsa Məsihi görəndə mən dəyişdim. Bircə onu deyə bilərəm ki, bəzən Yəhudeyada səhərlər o qədər təravətli və günəşin doğuşu o qədər əzəmətli olur ki, insan ötən günün istisini və ağrısını unudur. Onun üzünə baxanda gözəl bir Yəhudi səhərini görmək kimi idi. O, bir şey deməzdən əvvəl mənə qarşı hiss etdiyini bilirdim. Nə isə bilirdim ki, bu xəstəliyə mənim qədər nifrət edir, yox, hətta məndən çox. Qəzəbim etibara, qəzəbim ümidə çevrildi.

Bir qayanın arxasında gizləndim, dağdan enişini seyr etdim. Böyük bir izdiham onun ardınca getdi. Məndən bir neçə addım aralanana qədər gözlədim, sonra irəli addımladım. "Ustad!" O, dayandı və saysız-hesabsız başqaları kimi mənim yoluma baxdı. Camaatı qorxu bürüdü. Hamı qolu ilə üzünü örtdü. Uşaqlar valideynlərinin arxasınca gizləndilər. Natəmiz, kimsə qışqırdı! Bunun üçün onlara əsəbiləşə bilmərəm. Mən yeriyən ölüm idim. Amma onu demək olar ki, eşitmədim. Mən onu çətinliklə gördüm. Mən onun çaxnaşmasını saysız-hesabsız görmüşdüm. Ancaq indiyə qədər onun rəğbətini yaşamamışdım. Ondan başqa hamı istefa verdi. Mənə yaxınlaşdı. Mən tərpənmədim.

Sadəcə dedim ki, ya Rəbb, istəsən məni sağalda bilərsən. O, məni bir kəlmə ilə sağaltsaydı, həyəcanlanacaqdım. Amma o, təkcə mənimlə danışmırdı. Bu onun üçün kifayət deyildi. Mənə yaxınlaşdı. Mənə toxundu. Bəli. Sözləri toxunuşu qədər sevgi dolu idi. Sağlam olun! Qüvvət bədənimdən quru çöldən su kimi axırdı. Eyni anda hiss etdim ki, harada uyuşma var. Boşalmış bədənimdə güc hiss etdim. İstilik üçün kürəyimi düzəltdim və başımı qaldırdım. İndi mən onunla üz-üzə dayanıb üzünə, göz-gözə baxırdım. O gülümsədi. Başımı əlləri arasına alıb məni elə özünə çəkdi ki, onun isti nəfəsini hiss etdim və gözlərindəki yaşları gördüm. Ehtiyatlı olun ki, heç kimə heç nə deməsin, ancaq kahinin yanına get və Musanın buyurduğu şəfanı təsdiqləsin və qurban kəssin. İstəyirəm ki, məsul şəxslər bilsinlər ki, mən qanuna ciddi yanaşıram.

Mən indi keşişin yanına gedirəm. Mən ona özümü göstərib qucaqlayacağam. Həyat yoldaşıma özümü göstərib onu qucaqlayacağam. Qızımı qucağımda tutacağam. Mənə toxunmağa cəsarət edəni - İsa Məsihi heç vaxt unutmayacağam! Bir kəlmə ilə məni bütöv edə bilərdi. Amma o, sadəcə məni sağaltmaq yox, mənə hörmət etmək, dəyər vermək, onunla ünsiyyət qurmaq istəyirdi. Təsəvvür edin ki, mən insan toxunuşuna layiq deyildim, amma Allahın toxunuşuna layiqəm.

Maks Lucado tərəfindən