Allahın toxunuşu

047 tanrı toxunuşu

Beş il ərzində heç kim mənə toxunmadı. Heç kim. Ruh deyil. Mənim həyat yoldaşım deyil. Mənim övladım deyil. Dostlarım deyil. Heç kim mənə toxunmadı. Sən məni gördün. Mənimlə danışdılar, səslərində sevgi hiss etdim. Gözlərində narahatlıq gördüm. Ancaq onun toxunuşunu hiss etmədim. Hamınız üçün ümumi olanı istədim. Əl sıxmaq. Səmimi bir qucaqlaşma. Diqqətimi çəkmək üçün çiynində bir vuruş. Dodaqlarda bir öpüş. Belə anlar artıq mənim dünyamda yox idi. Heç kim üstümə dəymədi. Biri məni hirsləndirsəydi, kütlə arasında çətinliklə irəliləyiş olsaydım, çiynim başqasını fırçalasa nə verərdim. Ancaq beşdən bəri olmamışdı. Başqa cür necə ola bilər? Məni küçəyə buraxmadılar. Hətta ravvinlər də məndən uzaq durdular. Sinaqoqa buraxılmadım. Məni öz evimdə belə qarşılamadılar.

Bir il biçin vaxtı məndə elə bildi ki, digər gücümlə oraqdan yapışa bilmərəm. Barmaq uclarım uyuşdu. Qısa bir müddət ərzində mən hələ də oraq tuta bildim, ancaq çətinliklə hiss etdim. Əsas iş saatlarının sonuna yaxın heç bir şey hiss etmirdim. Oraq bağlayan əl də başqasına məxsus ola bilərdi - heç hiss etmirdim. Arvadıma heç nə demədim, amma bir şeydən şübhələndiyini bilirəm. Başqa cür necə ola bilərdi? Yaralı quş kimi əlimi bədənimə basıb saxladım. Bir günortadan sonra üzümü yumaq üçün əllərimi su hovuzuna batırdım. Su qırmızıya döndü. Barmağım qanayırdı, doğrudan da çox pis idi. Zərər çəkdiyimi də bilmirdim. Özümü necə kəsdim? Bıçaq? Əlim kəskin bir metal bıçağı fırçalayırdı? Çox güman ki, amma heç bir şey hiss etməmişdim. Paltarın üstündə də var, arvad yumşaq pıçıldadı. Arxamda dayandı. Ona baxmadan əvvəl paltarımdakı qan qırmızı ləkələrə baxdım. Uzun müddət hovuzun üstündə dayanıb əlimə baxdım. Həyatımın əbədi dəyişdiyini bilirdim. Səninlə kahinin yanına gedim? - deyə soruşdu. Xeyr, mən ah çəkdim. Mən tək gedirəm. Arxaya döndüm və gözlərindəki yaşları gördüm. Üç yaşlı qızı yanındaydı. Çöldə əyilib üzünə baxdım və sözsüz yanağını sığalladım. Nə deyə bilərdim? Ayağa qalxdım və arvadıma yenidən baxdım. O çiynimə toxundu, mən də yaxşı əlimlə onun çiyninə toxundum. Bu son toxunuşumuz olardı.

Kahin mənə toxunmamışdı. İndi bir cır-cındır içində olan əlimə baxdı. İndi ağrıdan qaralmış üzümə baxdı. Mənə dediklərinə görə onu günahlandırmadım. Təlimatlarını yenicə yerinə yetirmişdi. Ağzını örtdü, ovucunu irəli uzadıb əlini uzatdı. Sən murdarsan, dedi mənə. Bu tək açıqlama ilə ailəmi, təsərrüfatımı, gələcəyimi, dostlarımı itirdim. Həyat yoldaşım şəhər qapısından paltar, çörək və sikkə kisəsi ilə yanıma gəldi. Heç nə demədi. Bəzi dostlar yığılmışdı. Onun gözlərində ilk dəfə o vaxtdan bəri bütün gözlərdə gördüklərimi gördüm: qorxulu yazıq. Bir addım atanda geri çəkildilər. Xəstəliyimdəki dəhşətləri, ürəyim üçün narahatlıqlarından daha çox idi - buna görə də o vaxtdan bəri gördüyüm hər kəs kimi geri çəkildilər. Məni görənləri nə qədər dəf etdim. Beş illik cüzam əllərimi deformasiya etmişdi. Barmaq ucları, qulağın və burnumun hissələri də yox idi. Mənə baxanda atalar uşaqlarını tutdular. Analar üzlərini örtdülər. Uşaqlar mənə işarə edib mənə baxırdılar. Bədənimdəki cır-cındır yaralarımı gizlədə bilmədi. Üzümdəki eşarp da gözlərimdəki qəzəbi gizlədə bilmədi. Bunu gizlətməyə belə çalışmadım. Əlil yumruğumu neçə gecə səssiz səmaya sıxdım? Buna layiq olmaq üçün nə etdim? Ancaq cavab yox idi. Bəziləri günah işlədiyimi düşünür. Digərləri valideynlərimin günah işlədiyini düşünürlər. Sadəcə bilirəm ki, koloniyada yatmaqdan, murdar qoxudan hər şeyə dözmüşəm. İnsanları varlığım barədə xəbərdar etmək üçün boynuma taxmalı olduğum lənətlənmiş zəngdən bezdim. Sanki məcbur idim. Bir baxış yetərdi və qışqırıqlar başladı: Təmiz! Murdar! Murdar!

Bir neçə həftə əvvəl mən kəndimə getmək üçün cəsarət etdim. Kəndə girmək niyyətində deyildim. Yalnız mənim sahələrimə başqa bir nəzər salmaq istədim. Mənim evimə bir məsafədən baxın. Bəlkə təsadüfən həyat yoldaşımın üzünə baxın. Onu görmədim. Ancaq bir çayırda oynayan bəzi uşaqları gördüm. Bir ağacın arxasına qaçdım və hıçqırdıb atladılar. Onların üzləri çox şən idi və onların qəhqəhəsi belə bir yol açdı ki, bir an üçün, bir an üçün, artıq bir cüzamlıyam. Mən fermer oldum. Mən ata oldum. Mən bir adamdım. Xoşbəxtliyimə uğrayan, ağacın arxasından çıxdım, arxamı uzadıb dərin bir nəfəs aldı ... məni gördülər. Çıxaramadan əvvəl məni gördülər. Onlar qışqıraraq qaçdılar. Ancaq digərləri arxasında qaldı. Biri dayanaraq mənim istiqamətimə baxdı. Şübhəsiz ki, deyə bilmərəm, amma bəli, mən, həqiqətən, bu, mənim qızım olduğunu düşünürəm. Hesab edirəm ki, o, atasını axtarırdı.

Bu baxış məni bu gün etdiyim addıma gətirdi. Əlbəttə ki, bu tələsik idi. Əlbəttə, riskli idi. Amma nə itirməliyəm? Özünü Allahın oğlu adlandırır. Ya da mənim şikayətlərimi eşitəcək, məni öldürər və ya mənim istəyimə cavab verəcək və məni şəfalı edəcək. Bunlar mənim fikirlərim idi. Mən ona çətin bir adam kimi gəldim. Möhlət məni kök salmadı, amma ümidsiz bir qəzəb oldu. Allah bu bədbəxtliyi bədənimə gətirdi və ya mənə şəfa verərdi ya da həyatımı bitirərdi.
Amma sonra onu gördüm və onu gördükdə dəyişdim. Yalnız deyə bilərəm ki, Yəhudeyada səhər bəzən təzədir və günəş doğulub ki, keçmişin istiliyi və keçmişin ağrıları barədə belə düşünmür. Onun üzünə baxdığımda, bir gün Yəhudeyada gördüm. Bir şey söyləmədən əvvəl, mənimlə hiss etdiyini bilirdim. Hər hansı bir şəkildə xəstəliyə nifrət etdiyimi bilirdim - yox, daha çox məndən daha çox. Qəzəbim ümidimə olan ümidimə çevrildi.

Bir qayanın arxasında gizlənərək onun dağdan enməsini izlədim. Nəhəng bir izdiham onu ​​izlədi. Məndən cəmi bir neçə addım aralıda olana qədər gözlədim, sonra çölə çıxdım. Ağa! Dayandı və saysız-hesabsız başqaları kimi mənim tərəfimə baxdı. İzdihamı qorxu bürüdü. Hamısı qollarını üzlərini örtdülər. Uşaqlar valideynlərinin arxasında gizləndilər. "Çirkli!" Kimsə qışqırdı. Buna görə onlara hirslənə bilmərəm. Ölüm gəzirdim. Ancaq mən onları demək olar ki, eşitmədim. Onu çox çətinliklə gördüm. Min dəfə onun çaxnaşmasını görmüşdüm. Halbuki heç vaxt onun mərhəmətini görməmişdim. Ondan başqa hamı geri çəkildi. Mənim yanıma gəldi. Mən tərpənmədim.

Sadəcə dedim, ya Rəbb, istəsən məni sağalda bilərsən. Bir sözlə məni yaxşılaşdırsaydı, həyəcanlanardım. Ancaq mənimlə sadəcə danışmadı. Bu onun üçün kifayət deyildi. Mənə yaxınlaşdı. Mənə toxundu. "Mən istəyirəm!" Sözləri toxunuşu qədər sevgi dolu idi. Sağlam olun! Quru bir tarladan su kimi bədənimdən güc axdı. Eyni anda hisssizlik olduğu yerdə isti hiss etdim. Zəif bədənimdə güc hiss etdim. Arxamı düzəldib başımı qaldırdım. İndi onunla üz-gözə, göz-gözə baxırdım. Gülümsədi. Başımı əllərinə qucaqladı və məni o qədər yaxınlaşdırdı ki, isti nəfəsini hiss edib gözlərindəki yaşları görə bildim. Heç kimə heç nə deməməyinizə əmin olun, ancaq kahinin yanına gedin, sağalmasını təsdiqləyin və Musanın buyurduğu qurban kəsin. Məsul şəxslərin qanunu ciddi qəbul etdiyimi bilmələrini istəyirəm. İndi rahibin yanına gedirəm. Özümü ona göstərəcəyəm və onu qucaqlayacağam. Özümü arvadına göstərəcəyəm və onu qucaqlayacağam. Qızımı qucağıma alacağam. Mənə toxunmağa cəsarət edəni heç vaxt unutmayacağam. Bir sözlə məni sağalda bilərdi. Ancaq yalnız məni yaxşılaşdırmaq istəmədi. Mənə hörmət etmək, dəyər vermək və onunla ünsiyyət qurmaq istədi. İnsanın toxunuşuna deyil, Allahın toxunuşuna layiq olduğunu düşünün.

Max Lucado (Tanrı həyatınızı dəyişdirərsə!)